Ervaring rijker, illusie armer

Zo snel alweer een nieuw bericht, het is nog niet eens een week geleden dat ik voor het laatst geblogd heb. Maarja, wat wil je he, met zo'n nieuwe laptop helemaal voor jezelf. Dan gaat er een wereld voor je open ;).
Vandaag heb ik een dagje "disaster" gedaan. Om even een klein voorbeeldje te geven: kinderen die alle kanten op stuiven tussen alle mensen door, kinderen die vallen op de roltrap, kinderen die van de roltrap áf vallen, kinderen die zo de straat over willen rennen, enzovoort.
Ja, we zijn vandaag naar Londen geweest met alle 5 de kinderen. De vader van Caroline hielp mee aan een expositie in een museum. Het is een minder groot en bekend museum gewijd aan de historie van de gezondheidszorg en hij was daar om aan kinderen dingen uit te leggen over tanden. De kinderen hebben er geweldig van genoten om naar hun opa te luisteren en om dierenkaken vast te houden, uitgevallen tanden te bekijken en meer van zulke dingen. Maar om 5 kinderen in zo'n museum in hartje Londen te krijgen, dat kost wel even wat energie. Eerst de trein. Je moet dan natuurlijk kaartjes voor de kids kopen, maar je kunt ze niet zelf door zo'n poortje laten gaan. Dus moet je ze allemaal bij elkaar verzamelen en dan door het breedste poortje, waar een werknemer van het station staat, die dan de kaartjes kan controleren. Als je dan in de trein zit, wil natuurlijk iedereen bij een raampje, maar er zijn beperkte plaatsen en niet iedereen kan dan bij het raam. Om slaande ruzie te voorkomen moet je ze dan één voor één timen: ze mogen allemaal om de beurt 5 minuten bij het raam.
Vervolgens kom je aan op het station, weer alle kinderen bij elkaar roepen om door de poortjes te gaan, en dan moet je vervolgens in de metro. Iedereen die weleens in Londen met de metro is geweest weet dat in die ondergrondse tunnels gigantisch steile roltrappen zitten, die ook nog een redelijk snel gaan. Een kind van 3 snapt dan niet helemaal dat 'ie op één trede moet gaan staan, omdat de treden omhoog komen, en dat als je dat niet doet je jezelf flink pijn zou kunnen doen. Als je dan beneden bent, moet je ook zo snel mogelijk van die roltrap áf stappen, anders struikel je. Dat snapt een driejarige ook niet helemaal.
Als je dan veilig en wel in de metro zit gaat het natuurlijk allemaal veel te snel ("moeten we er nu al weer uit?") en is er helemaal niks interessants te zien ("wanneer gaan we boven de grond? Ik zie alleen maar zwart, zo kan ik niet eens zien hoe snel we gaan!"). En als je met zijn allen moet staan in de metro is het helemaal een ramp. Want hoe vertel je aan een heel eigenwijs jongetje van zeven dat 'ie zich vast moet houden als de metro rijdt? Het antwoord is: gewoon niet. Hij moet gewoon echt één keer vallen voordat 'ie begrijpt dat die stangen er niet voor niks zitten.
Oké, dit klinkt allemaal alsof ik een rotdag heb gehad vandaag, maar don't worry, het reizen heeft bij elkaar misschien 2,5 uur in beslag genomen. Dus al met al valt dat best mee. De tentoonstelling in het museum was heel interessant en we hebben gezellig met elkaar gegeten. Leuk was het dus zeker, alleen valt er nou eenmaal meer en uitgebreider te vertellen over de reis heen en terug ;)

With love,