Getting Settled

Goed, vandaag dan weer eens een teken van leven voor jullie. Ik weet dat het alweer veeeeeel te lang geleden is dat ik heb geblogd, bijna een week, maar ik heb wat probleempjes met het internet. Het heeft een simpele verklaring: Mijn kamer bevindt zich helemaal aan de achterkant van het huis, terwijl de computer- /televisiekamer voorin zit en een verdieping lager. Het huis is niet heel breed, maar wel lang/diep/hoe je het noemen wilt, en daardoor is het signaal van de router die in de computerkamer staat gewoon niet sterk genoeg. Balen dus, want ik heb continu gezeur met internet op mijn kamer. Maar nu heb ik even de ruimte hier, de kinderen zijn naar school en de ouders naar het werk, dus ik kan de kamer even in beslag nemen zonder iemand lastig te vallen.

Ik heb het tot nu toe zeer zeker naar mijn zin hier. Ik ben dol op de kinderen en zij op mij, de ouders zijn aardig, ik heb een mooie kamer met eigen (mini) badkamer: wat wil je nog meer?

Afgelopen maandag en dinsdag heb ik het wel even flink zwaar gehad. De oudste 2 jongetjes gingen nog niet naar school en wilden continu door mij beziggehouden worden. En een gewoon bordspelletje o.i.d. (waar ik dan wel voor in was) was natuurlijk niet genoeg. Ze wilden perse “something exciting” doen. Wat dat betreft zijn jongens wel echt lastiger dan meisjes, jongens willen continu spanning, als we een knikkerbaan bouwen gaan ze elkaar 9 van de 10 keer liever te lijf met de onderdelen ervan dan dat ze gespannen gaan zitten te wachten tot de knikker via een wirwar van baantjes naar het eindpunt wordt geleid. De jongste daarentegen, toch ook echt een jongetje, is nog wat makkelijker te vermaken en te pleasen. Hij is allang blij als je met hem mee wilt spelen, wat je dan ook voorstelt. Het is ook geweldig om te zien hoe hij dingen op de simpelste manier kan oplossen. Laatst vlogen zijn broers elkaar in de haren om een boek: de een had een boek van de bibliotheek en had het al uit, maar wilde het niet aan de ander lenen zodat die het kon lezen. Raphie zegt: “Caleb, if you ask Jude nicely for the book, he’ll give it to you.” Sommige dingen zijn ook gewoon simpeler dan ze lijken, want het gebeurde precies zoals deze driejarige wijsgeer voorspelde. Natuurlijk doet ook hij soms niet zo lieve dingen, zoals de favoriete badjas van zijn netgedouchte broer ondersmeren met pizza en dan met een big smile zeggen: “wow that was really nasty, wasn’t it?”

Gisteren had ik een erg rustige dag, ik kwam thuis van het wegbrengen van Caleb en Raphie en had eigenlijk een hele middag voor me. Gelukkig is hier zat te doen. Bedford is echt een leuke stad, veel winkels, overal cafeetjes waar mensen hun ontbijtje halen of gewoon gezellig koffiedrinken, is leuk om te zien. Ook rond het huis is er leven zat. Het huis dat aan het onze vastzit is namelijk onderdeel van the Bedford School. Het is gewoon een klaslokaal en omdat het een oud huis is kan het soms gewoon klinken alsof een van de kinderen boven over de gang aan het huppelen is. Ook het huis aan de andere kant is voor een deel klaslokaal. Je kunt de schoolbel horen en vanuit mijn kamer kan ik dan horden jongens zien die zich in hun nette schooluniformpjes bestaand uit een broek, nette zwarte schoenen, een overhemd, een das, een “jumper” (lees: trui) en blazer van en naar het klaslokaal verplaatsen.

Voor ik het vergeet: het is vandaag ook mijn verjaardag. Jaja, ik ben officieel 18, volwassen, meerderjarig enz. Heel leuk allemaal maar ik voelde me op mijn afscheidsfeestje eigenlijk jariger. Mijn familie was er, mijn vrienden waren er…

Ja, ik begin iedereen nu toch wel een beetje te missen. Ook al is het hier leuk en voel ik me al best wel thuis, er zijn ook dingetjes waar ik moeilijk aan kan wennen en die ik thuis gewoon anders zou doen. Zoals de overdreven beleefdheid. Als iemand mij bijvoorbeeld een warme maaltijd voorschotelt zeg ik ook heus wel netjes bedankt, maar hier zeg je dan thank you very much als je het krijgt, onder het eten zeg je het bij elk toegevoegd iets wat je op je bord krijgt, of in je glas, en dan ook nog een paar keer tussendoor, en de kinderen mogen niet van tafel voordat ze degene die het eten heeft gemaakt hebben bedankt. Nog eens een keertje. Toen ik maandag voor het eten had gezorgd vond ik die thank you’s eigenlijk wel een klein beetje vervelend worden op den duur: gewoon één keer welgemeend bedankt worden is toch wel genoeg?

Oké, ik denk dat dit voor vandaag wel weer even genoeg informatie is. Ik beloof nu wat sneller weer te schrijven :) . Have a nice day!

With love,